L' Albatros

Albatross

Πολλές φορές οι ναυτικοί, την ώρα να περνάνε,

πιάνουν τους άλμπατρους -πουλιά της θάλασσας τρανά-

που ράθυμα, σα σύντροφοι του ταξιδιού, ακλουθάνε

τό πλοίο που μες στα βάραθρα γλυστράει, τα πικρά.



Μα μόλις σκλαβωμένα κει στη κουπαστή τα δέσουν,

οι βασιλιάδες τ᾿ ουρανού, σκυφτοί κι άχαροι πιά,

τ᾿ άσπρα μεγάλα τους φτερά τ᾿ αφήνουνε να πέσουν,

και στα πλευρά τους θλιβερά να σέρνουνται κουπιά.



Αυτοί που ῾ν᾿ τόσον όμορφοι, τα σύννεφα σα σκίζουν,

πως είναι τώρα κωμικοί κι άσκημοι και δειλοί!

Άλλοι με πίπες αναφτες τα ράμφη τους κεντρίζουν,

κι άλλοι, για να τους μιμηθούν, πηδάνε σα κουτσοί.



Μ᾿ αυτούς τους νεφοπρίγκηπες κι ο Ποιητής πώς μοιάζει!

δε σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες αψηφά·

μα ξένος μες στον κόσμο αυτό ποὺ γύρω του χουγιάζει,

σκοντάφτει απ᾿ τα γιγάντιά του φτερα σα περπατά.

Σαρλ Μπωντλαίρ